Participatiemaatschappij (Inge Oort)
Wat mensen o.a. onderscheid van dieren is spraak. En dat is handig want de manieren om te communiceren worden daardoor eindeloos. Echter schuilt hierin ook het gevaar van miscommunicatie. Wil men op een goede manier met elkaar in gesprek, is luisteren naar elkaar een vereiste. Immers praten met elkaar en niet op dezelfde golflengte zitten is vragen om problemen.
We hebben als gemeente de intentie inwoners te laten meepraten over onze leefomgeving er wordt zelfs al mee geoefend. Het proces van informeren, inspraak, beeldvorming, uitvoering en evaluatie dient zeer zorgvuldig te worden toegepast. Het stuk dat voor ons ligt geeft ons daarvoor de benodigde handvaten.
We moeten echter niet denken er met een mooi stuk te zijn, want hoewel de intentie goed is gaat er in de communicatie met burgers toch regelmatig wat mis. Mensen voelen zich niet gehoord of hebben de indruk gehoord te zijn en in de uitvoering zien ze dat niet terug.
En volgens ons zit daar nu de bottleneck.
We moeten niet de indruk wekken dat inwoners op alles invloed kunnen hebben en dat ieders mening toepasbaar is in het te voeren beleid. Vooraf moeten hier kaders worden gesteld.
In een van de paragraven geeft u aan dat het onderwerp geschikt moet zijn, wie bepaalt dat?
De opgenomen enquête is al besproken en heeft wat ons betreft een onvoldoende gekregen en had niet in deze nota opgenomen hoeven te worden daar deze niets toevoegt. De resultaten van een enquête gehouden in het centrum van Losser geven hoewel niet uitgebreid gedaan een beter beeld.
Het ook opgenomen hoofdstuk Right To Challenge geeft de burger een instrument om zijn of haar leefomgeving te verbeteren. Hier zal maatwerk van toepassing moeten zijn. We hopen in diverse commissies inwoners te ontmoeten die een mooi plan presenteren. We moeten ons wel realiseren dat sommige plannen ook een bijdrage van de gemeente kunnen vragen. En wat doen we daar dan mee? Moeten we dan meer reserveren voor incidentele subsidies?
Als laatste een opmerking over de participatieladder, het lijkt vooralsnog een plaatje van wie hoog klimt diep kan vallen. Het lijkt ons dat inwoners die de hoogste treden bestijgen wel verstand van zaken moeten hebben. En als het dan toch misloopt wie draagt dan de verantwoording? En laten we niet vergeten dat de eerste trede - en dat is informeren - de belangrijkste is en aan de basis staat van alles.
We vragen veel van onze inwoners, maar ook zeker van het ambtelijk apparaat en onszelf.
Een omvangrijk stuk, we kunnen er mee aan de slag. Het zal een proces zijn van vallen en opstaan van aanvullen en bijspijkeren. Maar we gaan ervoor!!!