In memoriam Henk Filipsen
Wij zijn heel verdrietig omdat onze Henk niet meer is.
Een bijzonder mens, gedreven, betrokken en met een enorme inzet om de medemens te helpen. Hij was de schakel tussen “achter de voordeur” en de raad en zijn inbreng op het sociaal domein was groot. Hij wist als geen ander hoe bepaalde wetten en regels uitpakten in de praktijk en waar het nodig was om bij te sturen. Hij was ook een verenigingsmens in hart en nieren. Maar bovenal een mensenmens die velen heeft geholpen zonder dit breed uit te meten. Het waren soms intensieve trajecten die veel tijd en energie vergden. Maar tot op het laatst had hij die betrokkenheid voor zijn medemens en zette hij zichzelf op de achtergrond.
Wij wisten al jaren dat Henk heel ziek was. Maar als je hem vroeg hoe het met hem was, kwam steevast het antwoord “goed’, om dan snel over te schakelen op wat hij voor ogen had en waar we toch vooral mee aan de slag moesten. Dit tekende hem. En áls hij dan soms wel eens vertelde hoe de ziekte grip op hem kreeg, was dat op een nuchtere en laconieke manier om ons vervolgens even later door zijn droge, karakteristieke humor weer vreselijk aan het lachen te maken.
Wij zullen hem gaan missen……
…….als fractielid, als raadslid, als vriend, maar voorál als mensenmens Henk.
Wij zijn heel verdrietig omdat onze Henk niet meer is.
Een bijzonder mens, gedreven, betrokken en met een enorme inzet om de medemens te helpen. Hij was de schakel tussen “achter de voordeur” en de raad en zijn inbreng op het sociaal domein was groot. Hij wist als geen ander hoe bepaalde wetten en regels uitpakten in de praktijk en waar het nodig was om bij te sturen. Hij was ook een verenigingsmens in hart en nieren. Maar bovenal een mensenmens die velen heeft geholpen zonder dit breed uit te meten. Het waren soms intensieve trajecten die veel tijd en energie vergden. Maar tot op het laatst had hij die betrokkenheid voor zijn medemens en zette hij zichzelf op de achtergrond.
Wij wisten al jaren dat Henk heel ziek was. Maar als je hem vroeg hoe het met hem was, kwam steevast het antwoord “goed’, om dan snel over te schakelen op wat hij voor ogen had en waar we toch vooral mee aan de slag moesten. Dit tekende hem. En áls hij dan soms wel eens vertelde hoe de ziekte grip op hem kreeg, was dat op een nuchtere en laconieke manier om ons vervolgens even later door zijn droge, karakteristieke humor weer vreselijk aan het lachen te maken.
Wij zullen hem gaan missen……
…….als fractielid, als raadslid, als vriend, maar voorál als mensenmens Henk.