verrijking of verarming

---

Verrijking of verarming Blog Sandra Olde Bolhaar

De mobiele telefoon is al jarenlang niet meer weg te denken uit ons leven. Waar het voorheen voornamelijk zakelijk werd gebruikt, heeft het zich ook meer en meer een weg gebaand in ons sociale leven. Wat doen we er niet mee, behalve bellen , SMSen, appen, onze bankzaken. We beantwoorden mailtjes of kijken stukken van het werk door. Ik ken mensen die noemen hun telefoon zelfs hun kantoor
En dan natuurlijk niet te vergeten………sociale media.
Maar is het nog zo sociaal. Ik vraag het me steeds vaker af.
Dan kijk ik om me heen en zie ouders met hun kindjes op de fiets. Daar waar ik vroeger met ze aan het zingen was en ze attendeerde op leuke dingen die te zien zijn, zijn ze vandaag de dag druk aan de telefoon en is hun aandacht niet bij hun kroost. In de lunchroom zie je de kleinste peutertjes zitten met de mobiel. Met hun kleine vingertjes weten ze al precies hoe ze moeten swipen of het favoriete filmpje op YouTube kiezen, zodat ze zichzelf vermaken en ouders geen “last” van ze hebben. Weer geen interactie tussen ouder en kind of ander mensen aan tafel. Het schijnt dat er de zomerdag aan het water zelfs meer kinderen verdrinken of kwijt raken doordat
ouders zijn afgeleid.
Dit is wat we onze kinderen meegeven. Sociale interactie leren we ze te weinig aan en kunnen ze op hun beurt ook niet doorgeven aan de generatie daarna.
Onder jongeren zien we ook zorgwekkende verschuivingen. Via Whatsapp wordt er van alles gedeeld, onderling of in groepen. Maar in “real live” durven ze nauwelijks een gesprek aan te knopen. En wat er allemaal via de mobiel gedeeld wordt is ook niet altijd wenselijk of soms zelfs zorgwekkend. Aangezien dit lekker anoniem gaat neemt het aantal toetsenbord ridders in rap tempo toe.
Zelfs in een restaurant zie je dat de aandacht bij de telefoon is en een gesprek aan tafel uitblijft en dat zeker niet alleen bij de jeugd.
Een gesprekje bij de bushalte als je staat te wachten, komt nog maar zelden voor, ieder staart op z’n beeldscherm.
Aan de andere kant is het natuurlijk ook fantastisch wat er allemaal mee kan. Altijd bereikbaar en overal toegang tot allerlei informatie. Spelletjes en entertainment. En natuurlijk voortdurend een fototoestel bij de hand zodat je direct op sociale media kunt laten zien waar je bent, wat je hebt
gedaan, gezien of gegeten hebt.
En ook ík maak me hier schuldig aan. Ik mag ook graag door facebook scrollen of wat filmpjes bekijken. En ongemerkt ben je soms zo weer een half uur verder. Ik begin me er zelf steeds meer aan te irriteren. Heb ik weer kostbare tijd verprutst. Tijd die ik veel zinvoller had kunnen besteden.
Aan hobby’s of aan contacten met andere mensen. Wellicht vindt u dat ik een open deur in trap maar ik wil u toch wat meegeven. Laten we elkaar niet uit het oog verliezen! Allereerst natuurlijk onze kinderen, klein of groot. Laat de mobiel een verrijking zijn waarmee we meer contacten kunnen onderhouden, en geen verarming omdat we echte contacten verliezen. Een vriendelijk woord en aandacht voor mensen bij de bushalte, de winkel, of in het verenigingsleven, het doet zoveel goed. Laten we alert blijven op alles om ons heen en niet onze mobiel ons leven laten leiden en bepalen.

P.S.: Nu de ontwikkeling van AI en CHATgpt in sneltreinvaart gaat, hoe gaat dit onze toekomst beïnvloeden? Laat het een verrijking zijn en ons niet al onze creativiteit ontnemen!

Sandra Olde Bolhaar