SW-schappen riepen bezuiniging over zichzelf af!

Sociale werkvoorzieningsschappen hebben bezuiniging over zichzelf afgeroepen.

Er is de laatste tijd veel commotie over de bezuinigingen op de sociale werkvoorziening en de gevolgen van de nieuwe wet Werken naar Vermogen.

Allereerst wil ik stellen dat de werkvoorzieningsschappen dit over zichzelf hebben afgeroepen. Door alle toeters en bellen zijn de kosten de pan uit gerezen. Luxe gebouwen, managers die tonnen verdienen, managementteams, job coaches, trajectbegeleiders, reintegratiecoaches, commercieel medewerkers, middenkader en te veel werkleiders die zelf niet meer mee werken maar wel hoge lonen krijgen, maar daarnaast ook dure onderzoeksbureaus en opleidingstrajecten. Dit alles onder het motto 'van binnen naar buiten” en 'mensontwikkelbedrijf”. En ja… er wordt van alles ontwikkeld en er gaan van alles van binnen naar buiten, behalve de werknemers zelf. Het rendement van al die franje is namelijk (op enkele uitzonderingen na) 0,0! En al die zaken moeten betaald worden uit het rugzakje dat de SW-er van de overhead meekrijgt. Het kon dus ook niet uitblijven dat dit een keer spaak zou lopen en nu zijn het de mensen aan de onderkant die de dupe worden! En natuurlijk wil de bovenkant die logge, niet werkende schappen en regelingen graag in stand houden, het gaat immers om hun eigen hachje.

Dit kabinet heeft besloten nog eens extra te bezuinigen op het subsidiebedrag per SW-er, naast de al aangekondigde nieuwe Wet Werken naar Vermogen, en dat is één regeling voor de onderkant van de samenleving. Alle mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt (mensen met beperkingen, jonggehandicapten, mensen uit de sociale werkvoorziening, langdurig werklozen), alles wordt in 1 pot gegooid (ontkokering) en met veel minder geld moet 2/3 deel daarvan weer bij een normaal bedrijf aan het werk zien te komen.

Op zich nog niets mis mee, maar….. welke werkgever zit hier op te wachten. Op enkele uitzonderingen na…géén, ofwel je moet er een grote pot met geld naast zetten. Denk aan de huidige situatie op de arbeidsmarkt (flexcontracten, uitzendkrachten, 0-uren contracten, inzet van Polen {die al weer te duur worden}). Maar let op: daar hebben ze iets op verzonnen…. Loondispensatie! Voor al die mensen die in die grote pot zitten wordt een werkgever gezocht. Dan wordt de 'loonwaarde” bepaald, dus men gaat kijken hoeveel je waard bent op de plek waar je werkt. (Overigens is deze loonwaardebepaling alleen al een wangedrocht en gedoemd te mislukken, maar dat terzijde.) Is de 'loonwaarde” dan bepaald (en de werkgever heeft er uiteraard alle belang bij dat die niet zo hoog is, want dan hoeft hij niet zo veel te betalen), dan kun je er van de overheid wat bij krijgen tot het bijstandsniveau! Die situatie mag 9 jaar (ja je leest het goed) duren en als je dan heel goed je best doet –je goed ontwikkelt zullen we maar zeggen- dan kun je DOORGROEIEN tot het wettelijk minimum loon. Dat is de maximale beloning voor dit Werken naar Vermogen.

Voor mij is het simpelweg een bezuinigingsmaatregel waar de werkgevers goedkopere arbeidskrachten door kunnen krijgen.

A-sociaal, maar het zal ook niet blijken te werken en veel mensen zullen niet aan het werk komen of na een tijdje al weer afgedankt worden.

Het zal echter nog wel even duren en we zullen vele miljoenen armer zijn voordat men dit wil erkennen. Eerst wordt er weer een hele nieuwe kerstboom opgetuigd. Ze staan al in de rij: de deskundigen, ontwikkelmanagers, trajectexperts, bedrijvenzoekers,  ontwikkelaars, bemiddelaars, keuringsstations om de loonwaarde te bepalen, volgstations om te volgen of je wel stijgt op de ladder,  controleurs enzovoorts...enzovoort.

Tijd voor kanteling. Werken aan een sociale economie. Erkennen dat niet iedereen in het bedrijfsleven een plek zal kunnen vinden. Als overheid hier ook je taak in nemen en ook zelf open staan voor deze mensen. Er is nog zoveel werk te doen, maatschappelijk nuttig werk. Zoek dit werk op, inventariseer, ga zodra iemand instroomt een 'keukentafelgesprek” thuis aan. Kijk waar iemands interesse ligt, naar zijn mogelijk- en onmogelijkheden en deel dan in (bedrijf, groen, kwekerij, onderhoud bebording, speeltuinen, straatmeubilair, meehelpen bij verenigingen en instellingen, kantine, boodschappendienst, bodediensten, zorgboerderijen, kleine klussen in en om het huis van bejaarden ….. het is maar een greep).

En als je werkt naar vermogen, mag je ook een salaris verdienen waarmee je een zelfstandig leven kunt leiden.

Voor de kleine groep die overblijft een beschutte kleinschalige werkplek zoeken niet te ver van huis.
En de groep die echt niet wil…. fiks korten op de uitkering.

Zo zou mijn Wet Werken naar Vermogen er uit zien.

Lies ter Haar

Burgerforum