De sorry cultuur
Heeft u dat nu ook… dat gevoel van “hoezo sorry?”.
Politici die sorry zeggen en er dan van uit gaan dat het daarmee gedaan is. Sorry hoor….. en dan weer vrolijk verder. Mensen die iemand anders beledigen… ja sorry hoor, en dat was het dan. Fraudeurs en oplichters met een selectief, haast lachwekkend, geheugenverlies “sorry…ik kan het me niet meer herinneren”. Misdadigers die op aanwijzing van hun advocaat in de rechtszaal sorry zeggen richting nabestaanden of slachtoffers. Het kan immers schelen in de strafmaat. Sorry…sorry…sorry…. We zijn terecht gekomen in een sorry cultuur.
Maar zo werkt het toch echt niet. Mensen doorzien dat valse sorry gebaar. Echt spijt van iets hebben, een echt gemeend sorry, dat werkt anders. Dat moet uit de grond van je hart komen. Dat moet komen omdat je geweten je influistert dat je verkeerd bezig bent geweest. Daar moet je van wakker liggen. Dat moet echt zijn. Dat moet gebaseerd zijn op “waarachtigheid”. Een ouderwets woord misschien, maar een woord dat exact aangeeft waaraan het in de huidige sorry cultuur aan ontbreekt.
Sorry zeggen alleen, dat is zo gemakkelijk. Vaak wordt het gebruikt –zoals onlangs in de politiek- als tactisch strategisch sorry. Om kritiek voor te zijn. “Wat zeuren jullie nu, ik heb toch sorry gezegd”. Soms simpelweg omdat het wel zo gemakkelijk is en om je geweten te sussen. Punt er achter: ik heb immers sorry gezegd, dus kan ik het vergeten. Soms enkel en alleen omdat het strafvermindering kan geven.
Laat het! De achterban van die politici heeft haarfijn in de gaten dat het “fake” is. De mensen die je beledigd hebt voelen feilloos aan dat het maar een leeg woord is. De gedupeerden van oplichting zullen dat sorry als een klap in het gezicht ervaren. En de slachtoffers of nabestaanden van een misdaad zullen zelfs nog meer beschadigd worden door dit gebaar van spijt dat niet komt vanuit een schuldgevoel, maar een berekenende set is.
Sorry… Ik heb er waarachtig niets mee!
Lies ter Haar, Burgerforum
Heeft u dat nu ook… dat gevoel van “hoezo sorry?”.
Politici die sorry zeggen en er dan van uit gaan dat het daarmee gedaan is. Sorry hoor….. en dan weer vrolijk verder. Mensen die iemand anders beledigen… ja sorry hoor, en dat was het dan. Fraudeurs en oplichters met een selectief, haast lachwekkend, geheugenverlies “sorry…ik kan het me niet meer herinneren”. Misdadigers die op aanwijzing van hun advocaat in de rechtszaal sorry zeggen richting nabestaanden of slachtoffers. Het kan immers schelen in de strafmaat. Sorry…sorry…sorry…. We zijn terecht gekomen in een sorry cultuur.
Maar zo werkt het toch echt niet. Mensen doorzien dat valse sorry gebaar. Echt spijt van iets hebben, een echt gemeend sorry, dat werkt anders. Dat moet uit de grond van je hart komen. Dat moet komen omdat je geweten je influistert dat je verkeerd bezig bent geweest. Daar moet je van wakker liggen. Dat moet echt zijn. Dat moet gebaseerd zijn op “waarachtigheid”. Een ouderwets woord misschien, maar een woord dat exact aangeeft waaraan het in de huidige sorry cultuur aan ontbreekt.
Sorry zeggen alleen, dat is zo gemakkelijk. Vaak wordt het gebruikt –zoals onlangs in de politiek- als tactisch strategisch sorry. Om kritiek voor te zijn. “Wat zeuren jullie nu, ik heb toch sorry gezegd”. Soms simpelweg omdat het wel zo gemakkelijk is en om je geweten te sussen. Punt er achter: ik heb immers sorry gezegd, dus kan ik het vergeten. Soms enkel en alleen omdat het strafvermindering kan geven.
Laat het! De achterban van die politici heeft haarfijn in de gaten dat het “fake” is. De mensen die je beledigd hebt voelen feilloos aan dat het maar een leeg woord is. De gedupeerden van oplichting zullen dat sorry als een klap in het gezicht ervaren. En de slachtoffers of nabestaanden van een misdaad zullen zelfs nog meer beschadigd worden door dit gebaar van spijt dat niet komt vanuit een schuldgevoel, maar een berekenende set is.
Sorry… Ik heb er waarachtig niets mee!
Lies ter Haar, Burgerforum
Reageer
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)