DAKLOOS

Onlangs in de krant het verhaal van zwerver Arend Kerkhof, die meer dan 40 jaar op straat leefde. Bewuste of geen bewuste keuze, het blijft voor mij moeilijk voor te stellen dat mensen geen “thuis” hebben, of je moet “de straat” hun huis noemen.
 

Geen eigen plekje om je terug te trekken, warmte, veiligheid, geborgenheid. Zomaar onder de douche als je dat wilt. Wat lekkers maken als je daar zin in hebt, lekker lui TV kijken op de bank en je koesteren in de liefde van je gezin. Wat een rijk bezit als je dat afzet tegen het leven van iemand op straat.

In Gronau kwamen we regelmatig een zwerver tegen. Echt een zwerver uit de boekjes….. 2 verschillende schoenen, onverzorgd, grote plastic tassen waarin hij zijn hele bezit vervoerde. Hij struinde alle vuilnisbakken af op zoek naar wat eetbaars. Ik griezelde als hij een of ander nog niet helemaal leeg gegeten bakje als ware schat omhoog toverde uit de diepte en -naar het scheen- met genoegen de restjes oppeuzelde. Het scheen hem niet te deren en in al die jaren had hij blijkbaar zo’n weerstand opgebouwd dat zijn maag het dankbaar aanvaardde.

Ik ben me blijven afvragen hoe hij op straat is beland. Nee nooit gevraagd, dus ik zal het ook nooit weten. Zoals we van zoveel dak- en thuislozen niet weten wat hun levensverhaal is. En misschien willen we dat ook wel niet weten en in onze comfortzone blijven. Voorbij zien aan het feit dat het in onze wereld verdomd oneerlijk verdeeld is, ondanks dat er geld genoeg is. Voorbij zien aan het feit dat het verschil tussen arm en rijk steeds groter wordt. Voorbij zien aan….

Waar de een zijn miljoenen nauwelijks kan tellen, draagt de ander zijn hele hebben en houwen in één hand.  

Nelson Mandela zei het treffend. “Armoede en ontberingen in ons midden zijn vernederend voor ons allemaal.”

Lies ter Haar / Burgerforum