Beren op de weg

Beren op de weg

In de raad sta ik -denk ik- bekend als iemand die altijd wel beren op de weg ziet. Als er een positief bericht komt, bijvoorbeeld over onze financiën, dan is mijn eerste reactie inderdaad altijd van “ja maar…” en dan komt er een reeks zaken die naar mijn mening toch niet zo positief zijn. Waar ik toch nog problemen zie. Dat geldt voor álle onderwerpen. Als nadrukkelijk al het positieve benoemd wordt, krijg ik de onbedwingbare neiging om ook de nog aanwezige risico’s aan te halen.
 

In mijn persoonlijke leven is mijn glas altijd wel half vol, maar in de politiek is het half leeg zou je kunnen zeggen. Ik heb mij wel eens afgevraagd hoe dat komt. Is dat te veel somberen, te veel zwart zien? Waar komt die neiging tot voortdurende correctie vandaan?
 

Misschien komt het doordat ik het -in mijn ogen- te veel aan optimisme wat wil indammen. Dit om te voorkomen dat iedereen daar verkeerde conclusies uittrekt. Ben ik bang dat een te rooskleurige blik de harde werkelijkheid wat vertroebelt of een scheef beeld geeft.
Financieel evenwicht blijkt altijd broos en vaak kortdurend. Dat geldt ook voor alle andere zaken. Heel veel gaat goed, maar ik krijg ook veel telefoontjes, mails en berichten over zaken die niet goed gaan. En ja…. dan komt de reactie van “Het gaat toch zo goed, waarom moet ik dan uren huishoudelijke hulp inleveren”. Of: “Het gaat toch zo goed, waarom wordt de riolering in onze straat dan niet vervangen”. Het zijn maar een paar voorbeelden, u kent er zelf vast ook wat.
 

En natuurlijk is het zo dat als het goed gaat de mensen vaak niet de behoefte hebben dit uitvoerig aan ons te melden, maar toch…. Toch zijn al die verhalen die binnen komen wel de oorzaak dat ik altijd een beetje op de rem trap en met de “andere kant” kom.
 

Ja, het gaat weliswaar goed, maar het kan altijd nog (veel) beter.
En als ik daarvoor soms wat beren op de weg moet zetten, dan moet dat maar. Om de weegschaal in evenwicht te houden zullen we maar zeggen.
 

Lies ter Haar